Milan Vader herstelt na coma: "Hij zag dat ik geen zuurstof kreeg"

De val van Vader vond plaats tijdens de vijfde etappe van de Ronde van Baskenland. “Van die vijfde etappe weet ik helemaal niks meer, dat is helemaal zwart”, zegt Milan Vader in Het Algemeen Dagblad. "Het lijkt wel alsof er af en toe een flard terugkomt, maar ik weet zelf niet meer wat er in die afdaling gebeurd is. Dat heb ik allemaal van anderen moeten horen.”

Wij zaten met z’n allen voor in het peloton. We moesten als ploeg de koers controleren en het was mijn taak om Primoz te beschermen en zo lang mogelijk met hem mee te gaan in de finale. Later heb ik met Jonas Vingegaard gesproken, die achter mij reed. Van hem ik gehoord dat ik in die ene bocht meetrapte en ’m waarschijnlijk net iets te scherp nam, waardoor mijn pedaal het asfalt raakte. Daardoor kreeg mijn achterwiel een wippertje en tegelijkertijd gleden mijn handen van mijn stuur, waardoor ik er met mijn borst bovenop belandde. Ik had toen geen controle meer, kwam tegen de vangrail en vloog er overheen.”

"Uiteindelijk heb ik op dat moment heel veel geluk gehad. De artsen hebben later tegen me gezegd: als je een gemiddeld mens was geweest, had je dit niet overleefd. Ik was fit, had een gezond lichaam en kon dus wel een tikje hebben. Daarnaast kon ik niet een betere ronde-arts hebben. Hij bleek ook hart- en vaatchirurg. Tijdens de rit van de ambulance naar het ziekenhuis in Bilbao heeft hij ’m stil laten zetten. Hij zag dat ik geen zuurstof meer kreeg en heeft meteen een slang laten inbrengen. Als hij niet zo alert was, was het ook fout afgelopen.”

Milan Vader werd twaalf dagen in coma gehouden omdat dit voor zijn herstel het beste was. “Voor mij vormen die twaalf dagen vanzelfsprekend ook een zwart gat”, vertelt de renner. “Maar het schijnt dat ik wel af en toe contact kon maken als ze de narcose een beetje loslieten, om te kijken hoe ik daarop reageerde. Ik kon niet praten, maar kon knikken en schudden met mijn hoofd.”

Vader lag nog bijna twee weken na zijn ontwaken in het ziekenhuis. Hij maakte veel progressie. De artsen verbaasden zich daarover. "Een paar dagen nadat ik wakker was, op de zaterdag, voelde ik me ineens een stuk beter", aldus Vader. "Maar het was jammer dat de fysiotherapeuten niet werkten in het weekeinde. Ik vond dat ik daar dagen aan het verliezen was, ik lag in bed alleen maar achteruit te gaan. Vanaf de maandag waren ze er weer wel. Ik wilde gelijk wat gaan doen. Ik heb toen 30 seconden naast mijn bed gestaan. Hartslag van 120, het zweet gutste over mijn lijf en ik was helemaal kapot. Toen dacht ik: oef, het gaat toch wat langer duren allemaal. In mijn hoofd was ik al verder.”

Het liefst zit Milan Vader weer zo snel mogelijk buiten op de racefiets. Maar hij moet nog even geduld hebben; eind mei ondergaat hij nog diverse onderzoeken en het is afwachten of hij dan groen licht krijgt. Vader verwacht dat hij straks weer net zo makkelijk op de fiets stapt als voorheen. Bang voor de hoge snelheden in afdalingen is hij niet. "Ik zie het allemaal als pure pech”, zegt de renner van Jumbo-Visma. "Ik denk ook dat het goed is dat ik er geen herinneringen aan heb. Maar als ik die wel zou hebben, zou ik ook weer de bochten net zo hard in gaan als toen. Ik heb er vertrouwen in dat ik goed kan sturen. En als ik nooit meer op een fiets zou mogen stappen, zou ik heel ongelukkig worden."